اشعار

مـیـان بـزم خـرابـاتـیـان قـراری نیست           به باده نوش كه برهان عقل كاری نیست

تـمـام دلـخـوشی ما مـحـبـت علی است           ز هیچ كس بـجـز آقا امیـد یـاری نیست

كـلـیـمِ طور نشین شاهد كـلام من است           به پیشگاه عـلـی سجده اخـتیاری نیست

قـبـولـی همه اعـمـال با ولای عـلـیست           به هر چه طاعت بی حُبّش اعتباری نیست

حـرام باشد اگـر رو به غیر او بـزنـیـم           كریمتر ز علی هیچ سفره داری نیست

تـمـام نسل عـلـی یـذهبٌ مِن الـرِّجـسند           به شأن و عزت این خاندان تباری نیست

مـقـابـل حـرمـش آسـمـان كند تـعـظـیـم           به جز مقابل او جای خـاكساری نیست

عـلـی تـجـلـی سبحان ربـی الاعـلاست           ثـواب بـردن نـامـش تـبـسـم زهـراست

نـخـستین نـقـش عـالـم یاعـلـی بود            تــمـام اسـم اعــظـم یـا عــلـی بـود

مـلائـک را پـس از ذکـر خـداونـد            ز هـر ذکـری مـقـدّم یا عـلـی بـود

چـو جــان در پـیـکـر آدم دمـیـدنـد            هـمـان دم ذکــر آدم یـا عــلـی بـود

از آن شد بر خـلـیـل آتش گـلستـان            کـه ذکـر او دمـادم یـا عــلـی بــود

اگر آن بت شکن برکف تبر داشت            هـمـان نـقـش تـبـر هم یا عـلی بود

عصا در دست موسی یا علی گفت            دم عـیـسی ابن مـریـم یا عـلـی بود

از آن شد بطن مـاهـی جای یـونس            که ذکـرش در دل یـم یا عـلـی بود

به چـاه و تخت شـاهی ذکر یوسف            چه در شادی چه در غم یا علی بود

دعــای حـاجـیـان در گـرد کـعــبـه            صـدای آب زمــزم یـا عــلـی بــود

بـه بــام آسـمــان از صـبـح آغــاز            فـلـک را نقـش پـرچـم یا عـلی بود

چـو هــنـگـام ولادت گـریـه کـردم            به صورت نقش اشکم یا عـلی بود

کجا می سوخت شیطان گر نـدایش            در اعــمـاق جـهـنـم یـا عــلـی بـود

نمی شد خـلـق، دوزخ گـر ز آغـاز            نـدای خــلــق عـالـم یـا عــلـی بـود

ز بـسم الله تـفـسـیـرش عـیـان است            کـه قــرآن مـجــسّـم یـا عــلـی بـود

از اول تا به آخـر هر چه خوانـدیم            تــمـام نـخـل "مـیـثـم" یا عـلـی بود

دل عـاشـق عـتـرت مـحـمـد باشد            هـمـسـایـۀ عـصـمـت محـمد باشد

انـكـار امـامـت عــلـی ای مــردم            انـكــار نــبــوت مـحــمــد بـاشــد

***********

من مـعـتقدم كه ذهن كوچـك دارد            از آن همه عـشق سهم اندك دارد

در دایـرۀ ولایـت قــرآن نـیـسـت            هر كس به ولایت علی شك دارد

***********

پیمان خـداست عهد و پیمان علی            فرمان خداست عهد و فرمان علی

آن روز كه دست ها فراوان بودند            اسلام سپـرده شد به دستـان عـلی

***********

یك روز هـوای نافـله خواهم كرد            با غـیـر عـلـی مقابـله خواهم كرد

دنیا هـم اگر بـرابـرم صف بـكشد            با نام عـلـی مـبـاهـلـه خواهم كرد

ای بـرتـرین پـدیـدۀ عــدل خـدا عــلـی            در كـشـتـی نجـات بـشـر نـاخـدا عـلـی

حـق را چنانكه بـاید و شـاید شنـاخـتی            ای ما سـوی به حـق تو نـا آشنـا عـلـی

خواهی هر آنچه را كه بخواهد خدا از آن            خواهد خدای هر چه بخواهی تو یا علی

سرچشمۀ بقـایی و باقـی چو ذات حـق            راه مـحـبّـت تـو نــدارد فـــنــا عــلــی

مات است روح علم ز نهج البلاغه ات            كردی چه خوب حق سخن را ادا علی

صـاحـبـدلان صفات كـمال تو یـافـتـنـد            از ابــتـدای قـــرآن تـا انــتـهــا عــلــی

ز آن بیشتر بخـوانـم قـرآن كه بیـشـتـر            مـدح تـو بـشـنـوم ز بـیـان خـدا عــلـی

هر جان مبـتلا ز تو گردد رهـا ز غـم            هر درد بی دوا ز تو گـردد دوا عـلـی

با نیروی ولای تو هر لحـظه می زنیم            ما دست رد به سینۀ رنج و بـلا عـلـی

میخواهم آن بهشت كه دارد صفا ز تو            آری بهـشت بی تـو نـدارد صـفـا عـلی

دستت خـدا گرفت كه دست خـدا شدی            ای دستگیر مردم بی دست و پا عـلـی

گیری رخت بر آتش و گویی به خویشتن            انـدیـشه كـن ز آتـش روز جـزا عـلـی

برداشت چون رسول خدایت به روی دست            ای لنگـر زمین و زمان گفت یـا عـلی

ای در نماز داده به سایل نگین خویش            اینـك من گـدا و تـو كـان عـطـا عـلـی

گر چه اندر دل هر ذرّه تـمـنای تو بود           سیـنـۀ کـعـبـۀ دلـدار فـقـط جـای تو بود

بعد احـمد به همه خـلـق وَ ربّ الکـعـبه           نه کسی هست و نه بوده است که همتای تو بود

پیش از خلق همه هستی و مُلک و ملکوت           در عـدم افـضل اعـمـال تماشای تو بود

علت بـخـشش آدم ز خـطایـی که نـمـود           حذف گـنـدم ز سر سفـرۀ دنیای تو بود

آنکه در طور همی پاسخ موسی می‌ داد           صوت داودی و آن لحن دل آرای تو بود

آن همه حسن و ملاحت که به یوسف دادند           عکسی از آیـنـۀ چـهـرۀ زیـبـای تو بود

اثـری را که خـدا در دم عـیـسی بـنهـاد           قدری از جذبه و تأثیر نفس‌ های تو بود

شب معراج به هر ره که گذر کرد نبی           ز ابـتـدا تا به سر انجـام رد پای تو بود

تو یـدالـلـهـی و اسلام اگر پا بر جاست           همه از مـرحـمـت دست توانای تو بود

نه گزاف است که گویند به هنگام طواف           احـتـرام حرم از لطف قـدم‌ های تو بود

هـمه را طـوف ولادت گه تو واجب شد           تـا بـدانـنـد که مـقـصـود تـولای تو بود

از جـلـوۀ جـمـال تو بـاران درسـت شد           از خشم تو، جلال تو، طوفان درست شد

تـه مـانــده گِــل تـو شـده ابــتــدای مـن           از خاک تو حـقـیـقـتِ انسان درست شد

ما جمله نیـست ها و عـدم ها و سـایـه ها           روح تو تا دمید به تن، جان درست شد

وقـتی نـقـاب از رخ تـو بـر کـنـار شـد           صد ها هـزار واله و حیران درست شد

حتی رسالت نـبـوی بی تو ناقـص است           روز غـدیـر مـعـنـی ایـمان درست شـد

عشق تو آتش است، من آتش پرست عشق           از شعله های عشق تو سلمان درست شد

تـو مـهـربـان تـریـن پــدر امــتـی و بـا           نان پختن تو وضع یـتـیـمان درست شد

تاریخ شاهد است وقت گرفتاری رسول           کار نشد به ذکـر عـلی جـان درست شد

یک قطره از وضوی تو تا بر زمین چکید           مُشک و گلاب قمصر کاشان درست شد

عرش خدا که روی زمین جلوه ای نداشت           تا در نجـف برای تو ایـوان درست شد

با حُب و عشق و مهر به اولاد بوتراب           خـاک تـمـام مـردم ایــران درسـت شـد

مـا را نـوشتـه انـد به پـای تـو از ازل            خـلـقـت تـمـام، بوده بـرای تو از ازل

ابلیـس بوده و ز جـنان رانده می شود            هر کس نکرد سجده برای تو از ازل

آدم بـهـانه بود تو مـقـصود سـجـده ای            حـق بـوده در مـدار ولای تـو از ازل

مشکل گشای آدم و جبریل و نور، تو            عیـن اجـابـت است دعـای تو از ازل

پیوند خورده است به هم این دو حادثه            معراج مصطفی و صـدای تو از ازل

تنها خلیفه ای که به بت سجده ای نکرد            تو بـنده ای و اوست خـدای تو از ازل

هر کس که زیر سایۀ تو بود، بنده شد            کهـف هـدایت است عبـای تو از ازل

بی جمالت خبر از دل، اثر ازعشق نبود            تا خداوند علی گفت و تو را خلق نمود

در دل کعبه نشستی و دلـش روشن شد            کعبه حـاجـی شد و آمـادۀ چرخـیدن شد

بی سبب نیست که در قلب همه جا داری            "آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری"

بی سبب نیست که آرام و قرار همه‌ای            پــدر خــاکــی و آرام دل فـــاطــمــه‌ای

باز شد کـعـبـه دلش از لب خـندان شما            سیـنـه چـاکی چه می‌آید به محـبّان شما

کعبه یک سنگ نشان، بود تو جانش دادی            قلب این سنگ نشان را تو نشانش دادی

سـاغـر عـشـق به دست تو فـقـط می‌آید            هر که عاشق شده پـای تو وسط می‌آید

اهـل تـوحید همان حـلـقـۀ مستان تـوأنـد            این جـمـاعـت همه الله پـرستـان تـوأنـد

محـو در نقـش جهانـم، نجـف آبـادم کن            پاک کن نـقش جهـان ازدل و آزادم کن

دارد دلـم هـوای تو یا مـرتـضی عـلی            دنـیـای من فـدای تو یا مرتضی عـلی

اسلام من تو هستی و این است باورم            دین نیست جز ولای تو یا مرتضی علی

از هر چه خیر هست در عالم‌‌ نوشته اند            اول فـقـط برای تو یا مـرتضی عـلـی

پیغمبران حق همه رفتند صف به صف            دنـبـال رد پـای تو یا مـرتـضی عـلـی

جنّت برای شیـعـه تو یک بهـانه است            بیند مگر صفـای تو یا مرتضی عـلی

لا سیف لا فـتی فـقـط انـدازۀ تو هست            مـداح تو خـدای تو یا مرتـضـی عـلی

خیبر نشان کوچکی از قـدرت تو بود            تاریـخ مبـتـلای تو یا مـرتـضی عـلـی

پیـچـیـد قلعه دور سـر مـرهـب یـهـود            از سمت ضربه های تو یا مرتضی علی

مـهـلـت نـداد بــرق دم ذوالـفــقـار تـو            برخصم بی حیای تو یا مرتضی علی

در هوای عاشقی بی بال و پر بودن خوش است            در ره لیلی فقط مرد خطر بودن خوش است

در شب تیره بدنبال قمر بودن خوش است            تحت فرمان خدا در هر گذر بودن خوش است

آنکه بی چون و چرا عبد خدا شد حیدر است

آنکه مولای همه ارض و سما شد حیدر است

کیست او آنکس که بر ویرانه مهمان گشت و رفت            در رکوعش هم گدا آمد سلیمان گشت و رفت

عاقل آمد بر درش اما پریشان گشت و رفت            کافر آمد بر درش اما مسلمان گشت و رفت

با طلا باید نوشت این جمله را بر هر دیار

لا فــتـی الا عــلـی لاسـیـف الا ذوالـفــقـار

مکه امشب بر همه ارض و سما بالیده است            مکه امشب دور این مام و پسر گریده است

بعد عمری صاحب اصلی خود را دیده است            فـاطـمـه بنـت اسد ام اسـد گـردیده است

از شکاف کعبه معلوم است صاحبخانه کیست

گرد شمع روی او غیر از نبی پروانه کیست

عـالـم امشب دست بر دامـان او انداخته            جــلـوۀ او مــاه را از آبــرو انــداخــتــه

گنبدش خورشید را از رنگ و رو انداخته            نـام او در بین عـالـم گـفـتـگـو انـداخـته

عالم آرا روی خود را در نقاب آورده است

در نـقـاب روی مـاه بـوتـراب آورده است

بر جمیع جنّ و انسان و ملک مولا علیست            نفس طاها ‏‏جان طاها جلوۀ طاها علیست

سِرِّ معراج نـبـی در لیلة الاسرا؛ علیست            آیه آیه آیـنـه بر حضرت زهـرا؛ علیست

ای خوشا مست از سبوی ساقی کوثر شدن

ای خوشا خاک قـدوم حضرت حـیدر شدن

هر که شد دیوانۀ عشق علی عاقـل شود            میشود آقا هر آنکس بر درش سائل شود

بعـثـت خـاتـم به هـمراه علی کامل شود            آیۀ (من یشری ) اندر شأن او نازل شود

سـائـل آمد ‏رفت شاهانه ز فـیـض دولـتـش

ما سـوا را سـایـه اندازد هـمـای رحمـتـش

غیر او کس نیست با قاتل مدارا می کند            درد را نـاگـفـتـه مـقـدادش مداوا می کند

قـنـبـرش با اذن او کـار مـسیـحا می کند            لافـتی را غیر او آخر که معـنا می کند؟

کعبه از عشق علی شد سینه چاکش تا ابد

من چه گـویـم گر نگـویـم قـل هـوالله احـد

می نویسم که مرا غیر علی یاری نیست           در دو عالم بجز او سید و سالاری نیست

در دلـم غیر تـولّای عـلـی کـاری نیست           دو جهان غیر علی امر دگر جاری نیست

می نـویـسم که پـنـاهـنـدۀ حـیـدر هـسـتـم

اوست سلطـانم و من شیعۀ حـیـدر هستم

پـدر و مـادر مـن خـوب امـانـت دارنـد           از ازل تا که مـرا حُبّ عـلـی بـسـپـارند

عهد کردند که دست از همه کس بردارند           بخـدا غـیر عـلی از همه کس بی زارند

یـاد دادنـد به من هر نَفَس آن پـاک دلان

لـعـنـت آل پـیــمـبـر بـه فـلان بـن فـلان

هرکه با آل علی نیست یقین با ما نیست           اوست یکتا و بجز فاطمه اش همتا نیست

حائلی بِین خـدا و عـلـی و زهـرا نیـست           جر عبودیّتِ حـق فرقِ دگر اینجا نیست

علی آن آب حیاتی است که دل خانۀ اوست

دل تـوحـیـدیِ ما والـه و مستـانـۀ اوست

اینک ای اهل تـولّا شب یـلدای شماست           شب میلاد علی سرور و مولای شماست

شب شب مستی و مجنونی و احیای شماست           وسط کعـبـه قـدمگـاه مسیـحای شـماست

ذات معبود علی، ساجد و مسجود علی است

در دل کعبه همان کعبۀ مقصود علی است

همه آنان که دلی مست و پریشان دارند           سَر و سِرّ و سحری با شَه خوبان دارند

بـادۀ نـادِ عـلـی بر لب عـطـشـان دارنـد           لبِ خـنـدان دلِ شـادان رخِ گریان دارند

کیست تا هم نـفسِ سُبحـه و سجـاده شود

همّ و غم، وا نَهَد و مست، از این باده شود

انـبـیـایـنـد هـمـه عـمـر، گرفـتـار عـلـی           اولـیـایـنـد هـمـه مَـحـرم اســرار عـلــی

حَـسـنـیـنـنـد هـمـان حـیـدر کـرّار عـلـی           هـمـۀ خـلـق سـرِ سـفــرۀ افـطـار عـلــی

کیست این فوقِ بشر، ناطـق قـرآن خـدا

نه خدا هست و نه از حضرت معبود جدا

هرکسی دینِ عـلی دارد و دنیـای ثـواب           روز را در صف حرب است و سحر در محراب

با یـتـیـمان و اسیران و غـریبان بی تاب           پیشِ طاغوت چنان موج خروشان در آب

پیش مظلوم،علی خاضع و خوشرفتار است

در برِ ظلم، اَشِـدّاءُ عـلـی الـکـفـار است

در شبستانِ علی بال و پری باید ریخت           در پی هر قدمش جان و سری باید ریخت

وسط معـرکه هایش سپـری بـاید ریخت           در حمایت ز ولایت هـنری باید ریخـت

کـربـلای هـمـۀ اهـل هـنـر در راه است

هرکسی کرب وبلایی نشود گمراه است

گفت راوی: که پس از هلهله و حملۀ چند           ناگهان شد سرِ شاهی به سر نـیـزه بلـند

قـاری فـاطـمه بر نیزه به گیسوی کمنـد           دید اهل حـرمش خسته و در اوج غـمند

نـظـری کرد سـوی قـلب صبـور زیـنب

شد سوی مقـتـل خون وقت عبور زینب

دیـد از دور که هـفـتـاد و دو تـن افـتـاده           هـر طرف پیـکـر یک پـاره بـدن افـتاده

صاحب قـافـلـه بی غـسل و کـفـن افـتاده           راهِ یـک نـیـزه شکـستـه به دهـن افـتـاده

یا رب این هـدیـۀ ناقـابـل و این قـربـانی

می شـوم هـمسفـرِ کعـب نی از مهـمـانی

ﻭﺍﮊﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﺻﻒ ﺗﻮ تطهیر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ            ﻭﻗﺘﯽ که ﻣﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻌـﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﻗـﺮﺁﻥ ﺑـﺮﺍﯼ ﻣـﺪﺡ ﺗﻮ ﮔـﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺇﻧّـﻤﺎ            ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﺒﺄ ﺑﮕﻮ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

ﺁﻗﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺆﻣﻨـﻮﻥ ﺷﻮﺩ؟            ﻭﺍﻟﺸﻤﺲ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ، ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟

ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺁﻧﮑﻪ با تو به افلاک می رود            ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺧﻮﺵ ﺑﺨﺖ ﺗﺮ ﮐﺴﯽ، ﮐﻪ ﺑﺎ اشک عشق تو            نم نم به پـای بیرق تان ﭘـﯿـﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻡ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻋﻠﯽ            ﺑﺎ ﻫﺮ ﺗﭙﺶ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺗﮑﺜﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﺍﯾﻦ ﺫﮐﺮ مرتضی ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻂ فاطمی            ﺑﺮ ﺑـﺎﺯﻭﯼ ﻣﻼ‌ﺋﮑـﻪ ﺗﺤـﺮﯾـﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

وقتی که تیغ بر کـف تو بوسه میزند            کـار خـدا بـه بـه و تکـبــیـر ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

ﭼـﻮﻥ ﺧـﺎﻧــﻮﺍﺩﮔـﯽ؛ ﺍﺳـﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻏـﺎﻟـﺒـﯿـﺪ            ﻋﺒﺎﺱ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺧﻮﺩﺗﺖ ﺷﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ

گفتی فَـمَـن یَـمُت یَـرنی مرگ من بیا            دارد زمـان دیــدنـتـان دیـر ﻣـﯽ ﺷـﻮﺩ

دلـی که خـانـه مـولا شـود حـرم گردد           کز احترام عـلـی کـعـبه محـتـرم گردد

مـن از شکـستـن دیـوار کعـبـه دانـستم           که هر کجا که علی پا نهد حـرم گردد

هنوز روز خوش دشمن است تا آن روز           که ذوالفـقـار زبـان عـلـی دو دم گـردد

دلـی که جام بلا را کشیده تا خط جور           چـه احـتـیاج که دنـبـال جـام جـم گردد

قبول خاطر خون خدا شدن شرط است           نه هرکه مرثیه‌ای ساخت محتشم گردد

نه هر که کشته شود می‌توان شهیدش گفت           نه هر سری که به نی می‌رود علم گردد

حـدیث عـشق و وفـا نـاسروده می‌ماند           مگـر که دست عـلـمـدار ما قـلم گـردد

هنوز شعله‌ور از خیمه‌های عاشوراست           ز شـور شـیــونـی دل مـبـاد کـم گـردد

بی تو تـاریخ به تـاریکیِ شـب می ماند            روشنی نقطه بی اصل و نصب می ماند

چشم پوشیدن از نام شما بی خردی ست            بی وجود تو چه فخری به عرب می ماند

دین به دنبال تو از صبح تولد می گشت            دیـنِ بـی تـو ز خـداونـد عـقـب می ماند

عین واحد به چهـل جـلـوۀ خود تـابیدی            قـلم از کـار تو انگـشت به لب می ماند

ذوالـفـقـار تـو خـدا را به ستـایـش آورد            جبرییل از ضرباتت به عجـب می ماند

ذولفقار است و یا صاعقه باریـدن کرد            حرکت ضربت تیغت به رطب می ماند

روز خیبر که درِ قلعه به دستت چرخید            همه گفـتند که کـار تو به رب می مـاند

پیـغـمـبـران عـرش نـشین در تحـیـُرند            بر ساحتِ مقـام شما غـبطه می خورند

نـوح نـبـی بـرایِ مـدارایِ سـرنـوشت            بر بادبانِ کشتیِ خود «یاعـلی» نوشت

نـور محـبـت تو به یـونـس حـیـات داد            او را ز دخـمـۀ دلِ مـاهـی نـجـات داد

مـوسـی برای مـعجـزۀ ادعـای خویش            با ذکر یاعلی به زمین زد عصای خویش

داوود اگر صدایِ خوشی دارد از شماست            او ذاکـر بـزرگـتـریـن هیـئتِ خـداست

لـقـمـان نشست محضرتان و فخـیم شد            او پـایِ مـنـبـر سـخـنـانت حـکـیـم شـد

یـعـقـوب با تـوسـلِ بر تو شـفـا گرفت            بر چشم، خاکِ پایِ تو را توتیا گرفت

یـوسف اگر ز چـاهِ حسادت رهیده شد            با یک نخ ازعبایِ تو بیرون کشیده شد

باد صبایِ مُلک سلیمان، شمیـم توست            قـالـیـچـۀ پـرنـدۀ او هـم گـلـیـم تـوسـت

ذکر لبانِ صالح و ادریس یا علی ست            پـیـر طـریـقِ بـنـدگـی أنـبـیا علی ست

تو بـی ابـتـدایـی و بـی انـتـهــایــی            تو واضح تـرین جـلـوۀ کـبـریـایـی
هـمـان عـلّـت غـائـیِ خَـلـقِ مـایـی            تو مـا فـوق انـدیـشـه و فـهـم مـایـی

تو دریـای جـودی تو جـودِ خُـدایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

تو همچون خـدایت؛ غـفـور الذنوبی            تویی کان رحمت؛ بَری از عـیـوبی
تو مثـل رضـایی، طبـیبُ الـقـُلـوبی            مُنادایِ من، قبــلِ “إکشـفْ کـُروبی”
تو دست خـداونــدِ مُشکـل گُٰـشـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

خـُدا مُـنْــزِل و نـعـمـت نـازلش تو            نـبـی واصـل و جـلـوۀ کـامـلـش تو
عـلـی مُـقـبِــل و وارث قـابـلـش تو            چهل سالِ عُمرِ رضا، حـاصلش تو
جگر گوشـۀ بـضعـةُ المصطـفـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به مولا، رجب را مُرَجّب تو کردی            به مـولا، ادب را مؤدّب تو کردی
به مولا، جهان را مُرَتّب تو کردی            به مولا، دعـا را مُجرّب تو کردی
تـو در استـجـابـت جـواب دعـایـی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به ذکـر علی بین محـراب، سوگند            به شبهای روشن ز مهتاب، سوکند
به چشمان بیـدار در خواب، سوگند            به ربّ تو ای ربّ الاَرباب، سوگند
خُـدا کـرده با خـلـقـتـت خودْنمـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به تهـمـت دهـان بـاز کردند آسـان            هـمـان آشنـایـان همان نـاسـپـاسـان
که هستند تا صبح محـشر هراسان            به ازعــانِ حـتّـیٰ، قـیـافـه شناسان
تو شکـل علیّ بن موسی الرّضایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

تـویـی آن که حـق باشد او را مؤیّد            و شـرح کـمـال تو صـدهـا مُـجـلّـد
به قـرآنِ نــازل شـده بـر مـحــمّــد            تـوسّـل به تو هـست امـری مـؤکّـد
تو اولاتـرین حـاجـت دستِ مـایـی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

من از جود تو صاحب شور و شینم            من از لطف تو خـاکـسـار حـسیـنـم
به اسمت قـسـم تـا ابـد زیـر دیــْنـم            که مـشـتـاق پـابـوسی کـاظـمـیــنـم
تو معبود این عبد بی دست و پایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

نوشت اول شعرش به نام حضرت عشق            و باز میکند امشب زبان به مدحت عشق

کسی که شعرخودش را نگـفته میداند            که هست ازبرکات وجود ورحمت عشق

اگرچه قافیۀ شعر دست و پا گیر است            شروع میکند این بار هم به زحمت عشق

منی که مثل همیشه خراب و حـیـرانم            منی که گرم سرودن شدم به نیت عشق

کسی که آمدنش را خـدا تـبارک گفت            کسی که آمد و شد منتهای زینت عشق

تـرنـمـات لـبـش آیـه هـای کـوثـر بـود            و داد خـاتمه بر افـتـرا و تهمت عشق

عجیب نیست که مولود بی نظیر رضا            شود برای همیشه امام عصمت عشق

سلام بر گل رویش بگو به قصد برات

نثـار این پـسر حضرت رضا صلوات

شکوه بی بدل لطف و مهر و جودی تو            و بـانـی هـمـۀ خـلـقـت و وجـودی تـو

گـرفـتـه دور و برت را هـزار پروانه            چرا که خوبتر از عطر ناب عودی تو

تـویـی نـتـیـجۀ ایـمان به حرف پیغمبر            و ربـنـای قـنـوت و دم سـجــودی تـو

ادامـه داشت بـرایـش کــنـایــۀ مــردم            تو ای سـلالـۀ زهـرا اگـر نبـودی”تو”

تو استجابت سبـزی به دست های گدا            زلال جـاری فـیضی شبـیـه رودی تـو

پس از امام حسن سفـره های رنگـینی            برای مردم بی دست و پا گـشودی تو

تو دستگیر همه هستی، ای خدای کرم

که هیچ چیز نمی خوای در ازای کرم

منم هـمـیـشـه مـریـد درِ تو بـاب مراد            دوبـاره قـرعـۀ فـالـم به نـام تـو افـتـاد

ببخش اینهمه بد کرده ام به جان خودم            نگاه گرم و صمیمیِّ تو به من رو داد

چه قدر حاجت ناگـفته را روا کردی!            و هرچه دارم از تو بُوَد، خانه ات آبـاد

چرا هزار مرتبه شکر خدا که سائلم و            کـرامـت تو مـرا در کـنـار تو جـا داد

خلاصه این که منم خاکسار این درگاه            مزن به سینۀ من دست رد امام جـواد

تمام آبـروی من به زیـر دین شماست

تمام آرزویم صحـن کـاظمین شماست

عشق گاهی در جدایی گاه در پیوندهاست          عشق گاهی لذت اشکی پس از لبخندهاست

عشق گاهی یک اجابت نزد حاجتمندهاست          عشق گاهی بین باباها و تک فرزندهاست

عشق می آید که بعد از شب سحر پیدا شود

عشق گاهی میرسد تا یک نفـر بابا شود

یک نفـر امّا دو عـالـم بـنـدۀ سلطانی اش          بـنـده نه، قـربـانی قـربـانی قـربـانـی اش

مـهـربـانـی که تـمـام مهربـانان فانی اش          دعوتند امشب همه افلاک در مهمانی اش

با حضور انـبـیـاء و اولـیـاء و ابـر و باد

آدرس: مشهد؛ حرم؛ پشت درِ باب الجواد

عرشیان هستند در مهمان سرای حضرتی          در صف خدمت گذاری با غذای حضرتی

آب سـقـا خـانه جـام کـاسه های حضرتی          بعد از آن هم شاعرانند و ردای حضرتی

جـبـرئیـل از میـهـمانان میـزبانی می کند

بعد دعبل میرسد اُرجوزه خوانی می کند

ای زمین از عرش بر فرش آسمانت را ببین          ای پـرسـتـوی مـهـاجـر آشیـانت را ببین

ای دل غـمـگـیـن امام شـادمانت را ببین          امشب ای سلطان ولیعهد جوانت را ببین

ای امـام مـهـربـان بـاب الـمــرادت آمـده

مـیـوۀ قـلـبـت دل آرامـت جــوادت آمـده

مزد چل سال انتظار و چل شب احیای سحر          میشود طفلی که از او نیست طفلی خوب تر

سیب سرخ احمد است و باز هم داده ثمر          کوثری دیگر عطا کرده به قرآن این پسر

کوثر و یاس است جاری در رگ و در خون تو

مردمـان ری فـدای روی گـنـدمگـون تو

سبط مـوسی هستی و کار مسیحا میکنی          مثل عیسایی که در گهواره لب وا میکنی

با عصایت معـجـزه مانند مـوسی میکنی          دیـدۀ کـور مـنـافـق را تو بـیـنـا مـیـکـنی

بر حـقـیـری بـنـی عـبـاس دامن مـیـزنی

پور اکـثـم را به تیـغ عِـلـم گردن میزنی

آن خدایی که به تقدیرم گـدایی را نوشت          در مـرام نام تو مشکل گشایی را نوشت

ذیل اوصاف تو در بخشش خدایی را نوشت          مهربانی علی موسی الرضایی را نوشت

در مـیـان تـیـرگـی هـا آفـتـاب من شـدی

تو قـسـم های همیـشه مستجـاب من شدی

چون به سائل میدهی از هرچه بهتر، بیشتر          میخورد باب الـمراد خـانه ات در، بیشتر

گرچه نام تو شده حـاجت بر آور بیـشتر          لیک حساس است بابایت به مـادر بیشتر

پس قسم خوردیم بعد از تو به حق فاطمه

تا که امضا گردد امشب کربلای ما همه

ز آسـمــان تــولا بــه دل نـــدا آمــد            ز آل فــاطــمــه آئــیــنــۀ خــدا آمــد

گـره گــشـای امـامِ گــره گـشــا آمـد            خـبـر رسیـد کـه دردانـۀ رضـا آمـد

نـمـاز شـکـر بخـوانـید قـبـلـه می آید

ز آل قــبـلـه جــواد الائــمـه مـی آیـد

دوبـاره واژۀ خـیـر کـثـیـر افـشا شد            به رغـم مدعیـان عـید آل زهـرا شد

ز خـانـوادۀ تـوحـیـد گـل شکـوفا شد            بگو به شیـعـه امـام رئـوف بـابا شد

عوالم است هم آوای ما خدا را شکر

رسید حضرت ابن الرضا خدا را شکر

خدا نوشت جنان را ز ریزش کرمش            کجاست با برکت تر ز شوکت قدمش

به واقفیه بگو یک نظاره بر حرمش            پدر بزرگ و پسر زاده زیر یک عَلَمش

ز شهر طوس شبی تا حسین باید رفت

ز کربلا سـفـری کـاظمین باید رفت

برای عـالـمـیان یک جواد کافی بود            به عصرها و زمان یک جواد کافی بود

تمام کون و مکان یک جواد کافی بود            خدا نوشت همان یک جواد کافی بود

خـدای جـود به امر خـدا تجـسّم کرد

رئوف بعد چهل سال یک تبسم کرد

اگر نـبـود جـواد الائـمـه نـور نـبـود            برای آل عـلـی شادی و سرور نبود

نبود موسی عمران و کوه طور نبود            بساط بـنـدگـی ما هـمـیشه جور نبود

اگـــر نـــبــود جـــواد الائــمــه واللهِ

ز فتنه بود که میرفت دین به بیراهه

اگر چه دین خدا را رسالت نبوی است            اگرچه رمز امامت عدالت علوی است

اگرچه منطق دشمن خشونت اُمَوی است            سلاح و منطق قرآن ولایت رضوی است

مسیر ابن رضا انقلاب اسلامی است

چنانچه منطق ما انقلاب اسلامی است

منـاظـرات جـواد الائمه فرهنگیست            زمان، زمانِ وی و فتنه، فتنۀ رنگیست

به جنگ نرم نه آهن نه حربۀ سنگیست            مشاجرات اگر چه گـزینۀ جنگـیست

به هوش دین خدا را حرامیان نبرند

ولایت رضـوی را منـافـقـان نـبـرند

به رغـم زمـزمـۀ ادعـای بدخواهان            عقـیم ماند دگر ماجـرای بد خواهان

چرا شدند کسان همصدای بدخواهان            گرفت خـدعـۀ ابلیس پای بدخـواهان

چه زود زمـزمـۀ فـتـح مکـه می افتد

رژیم آل سـعـود از اریـکـه می افـتد

پیـر بـزرگ طایـفه بود و کریم بود            در اعتلای نهضت جدش سهیم بود

مسنـد نـشین کـرسی تـدریس علم ها            شایستـۀ صفـات حـکـیم وعـلیم بود

جن و ملک جمله مریدان مکـتـبش            استاد درس حکمت و پند کـلـیم بود

بر مردمان تب زدۀ شهر شرجی اش            عطر مبارک نفسش چون نسیم بود

زحمت کشید و باغ تشیّع شکوفه داد            مسئول باغـبـانی باغی عـظـیـم بود

قـلبش شبیه شیـشـۀ تنگ بـلـور بود            عمری به فکر نان شب هر یتیم بود

از ابـتـدای کـودکـیـش تـا دم وفـات            نـزدیکـی مـحـلـۀ زهـرا مـقـیـم بود

منّت نهاد و آمد و ما پـیـروش شدیم            امروز اگر نبود، شرایط وخـیم بود

تازه سروده ام غـزل مدحـتـش ولی            یـادش مـیان قـافـیه ها از قـدیـم بود